This Is Howie Do It

Verhalen

This is Howie do it tijdens Corona

Hoe gaan (oud) studenten , vrijwilligers en medewerkers om met deze veranderingen in de Corona tijd. Lees hun verhalen....

Ervaringsdeskundigheid in Coronatijd.

Ik schrijf dit ruim drie weken nadat de vestigingen van Howie the Harp Rotterdam en Amsterdam werden gesloten. En dat was voor velen van ons, medewerkers en studenten, een overweldigende ervaring. Wat nu?

Na de eerste schok, verbazing en misschien zelfs ontreddering volgt de actie: digitaal verder. Nu had ik zelf tien jaar geleden al ‘besloten’ dat mijn online leven zich niet verder zou ontwikkelen dan email-contact, whatsapp en van alles met PowerPoint en You Tube om lesmateriaal te ontwikkelen. Welnee, drie weken later blijkt niets minder waar. Howie Rotterdam en Amsterdam zijn gedigitaliseerd: Howie the Harp is online. En ik dus ook.

Het was een beproeving, althans voor mij. Ik moest al mijn weerstand, mijn faalangst en mijn overtuigingen overboord gooien om met volle overtuiging en met de hulp van iedereen (ook zoiets…) ervoor te zorgen dat we door konden gaan. En vooral: dat we onze studenten bij elkaar konden houden, in een ritme en regelmaat konden brengen en zelfs hun studie konden vervolgen.

Nu, drie weken later, ben ik doodmoe, af en toe uitgestreden. Nog steeds bezig met kinderziekten en zelf kleuterziekten op te lossen. Maar vooral ontroerd, verbaasd, blij en voldaan over waar we nu staan met elkaar. Verbaasd vooral om de vele initiatieven, de verantwoordelijkheid en vooral de onvermoede talenten en wilskracht die deze totaal andere situatie losmaakt bij vooral onze studenten. Zij nemen vaak de regie over, komen met ideeën die in het reguliere onderwijs niet zouden kunnen, ze zoeken elkaar op in subgroepen en laten zien dat ze met dit middel, deze ‘machinerie’ veel kunnen bereiken voor zichzelf en elkaar.

Bij velen is de flexibiliteit en de veranderbereidheid groot, én de creativiteit. Iedereen worstelt. Iedereen heeft momenten dat de worsteling wordt verloren en de overweldiging weer lijkt toe te slaan. Maar langzamerhand begint zich iets af te tekenen van een herstel: van het willen, durven en kunnen leven met de situatie waarin we met zijn allen zitten. Dit zijn de fasen van herstel die we bij Howie the Harp zo goed kennen van onszelf en anderen. En dit is de collectieve ervaringskennis die we, soms lijkt het meer dan ooit, met elkaar delen.

Begrijp me goed, het is niet ideaal. Er gaat nog veel mis en veel wórdt gemist: elkaar, de knuffels, de handen, elkaars fysieke nabijheid. Maar toch hebben we een nieuwe nabijheid gevonden omdat we aldoende leren om datgene waar we wél invloed op hebben ook daadwerkelijk te beïnvloeden. En waar we geen invloed op hebben te accepteren tot ook dat weer binnen onze invloedssfeer komt.

Ik heb zelfs de hoop, of een vermoeden, dat deze periode voor deze Howie ’s een belangrijke, extra, factor kan betekenen voor hun professionaliteit als ervaringsdeskundige. Ik ben vaak ontroerd, want moe, en dat helpt, wanneer ik terugdenk aan deze drie weken. Een unieke ervaring waarvan de betekenis misschien nog even op zich laat wachten.

Hans Hoogerdijk

Hoofddocent Howie the Harp Rotterdam & Amsterdam


Trots op Howie!

 Tja, voor je het weet kan het plotseling allemaal heel snel gaan en staat het hele leven op zijn kop, niet enkel je eigen leven, maar ook dat van anderen en de hele maatschappij. Het is bizar waarin we met ons allen zijn terecht zijn gekomen met het besmettingsgevaar van het Corona-virus. Voor mijzelf heeft dit ook de nodige impact, niet enkel op een persoonlijk niveau (met lange afstand liefdesrelatie in het voor het buitenland afgesloten België), maar zeker ook voor mijn werk als coach op Howie.

 Toen besloten werd dat onze opleidingslocatie gesloten zou worden, stonden we eerst voor een heleboel vragen natuurlijk, die zich laten samenvatten in WAT NU?

 Er werd intensief overlegd binnen ons team (online via Zoom) en er was vanuit ons als coaches uiteraard contact met de studenten, veelal beeldtelefoon via Whatsapp. Al na een paar dagen resulteerde dit onder andere in online-klassenbijeenkomsten, zowel met de klas die nog in de theoriefase zit, alsook met de klas die met stage bezig is en enkel nog voor terugkomonderwijs naar Howie komt.

 Nu, twee weken verder, hebben we belangrijke stappen gezet: we openen op lesdagen de theorieklas online met een rondje door de hele groep (hoe zit je erbij ?) en bieden vervolgens ook de lessen online aan. Het is heel fijn om op deze manier het lesprogramma te kunnen vervolgen en het is hartverwarmend om te zien hoe deze bizarre Corona-situatie de studenten onderling nóg meer verbindt.

Hetzelfde zien we gebeuren in de terugkomklas: op woensdagen zijn er lesdagen en op de andere dagen hebben de studenten onderling zelf intervisieclubjes georganiseerd, die drie keer per dag online samenkomen!

 Ook in de Howie Support Groep zien we mooie ontwikkeling. Deze groep – voor studenten in opleiding én voor aspirant-studenten – vindt normaal gesproken één keer per week plaats, maar na de eerste online bijeenkomst, die heel geslaagd was, is besloten de frequentie van deze groep te verhogen naar twee keer per week een bijeenkomst. Dit zou overigens niet mogelijk zijn zonder de onvermoeibare inzet van onze gewaardeerde vrijwilligers (allen afgestudeerde Howies) en een stagiair Howie student. Hulde voor hen!

 Het hele leven staat op zijn kop door het Corona-virus en dat is natuurlijk lastig en verdrietig, maar aan de andere kant is het ook een enorme uitdaging om hiermee zo goed mogelijk om te gaan. Ik ben blij en trots om te kunnen vaststellen dat we dat ook inderdaad doen, niet enkel álle collega’s maar zeker ook de Studenten!

 Trots op Howie, THIS IS HOWIE DO IT !   

 Peter van der Wal – coach HtH Rotterdam


Soms nog zoeken naar balans 

Met mij gaat het eigenlijk redelijk goed. Soms ben ik wat ontregeld of heb ik lastige momenten. Dan wil ik weer zo graag terug naar toen alles normaal was.  

Ik mis onze mooie school, de howies en de knuffels! Mij helpt het om elke dag een wekker te zetten, en zo toch ritme te houden. Ook maak ik een dagplanning, dit zorgt voor rust en structuur. Daarnaast leer ik om de moeilijke momenten en mijn moeheid te accepteren. Ertegen vechten kost alleen maar meer energie.  

Ook schrijf ik elke dag drie dingen op waar ik dankbaar voor ben en zet ik mijn netwerk in. Dus als ik behoefte heb aan een ander gesprek dan over Corona, dan bel ik mensen op die dicht bij mij staan. 

En een paar minuten mindfullness helpen om mijn hoofd wat leeg te maken.  

Het is soms nog zoeken naar balans. Doordat ik nu geen reistijd heb, pieker ik helaas wel veel. Hier heb ik nog geen oplossing voor. Soms helpt fietsen of wandelen, soms ook niet. Wat het best pittig maakt op dit moment, is dat ik nog in een proces van rouwverwerking zit.

 Meer dan het bovenstaande kan ik niet doen. En soms is een dag huilen en klagen ook erg fijn! 

 Willemieke- vrijwilliger HtH Support Groep