Verhalen
Op weg naar ervaringsdeskundigheid: solliciteren
Het afgelopen jaar schreef Saïd, student van de achtste lichting van Howie Rotterdam, diverse stukjes voor Ongekend Haags- een digitale communitiy voor mensen met een psychische bijzonderheid. Omdat dit zulke mooie stukjes zijn, plaatsten wij enkele van deze stukjes ook hier in deze rubriek. Onderstaand het meest recente stukje dat Saïd schreef. Hij heeft inmiddels de opleiding met veel succes afgerond en hij gaat op zoek naar een passende baan. Wij zijn ervan overtuigd dat hij deze spoedig zal vinden en we wensen Saïd hierbij veel succes!
En toen was het voorbij. Een mooi en bewogen jaar bij Howie the Harp. Met mijn certificaat op zak ben ik eerst een weekje weg gegaan, een welverdiende vakantie gehouden in Marrakech. Ik had me al ingeschreven voor de halve marathon van Marrakech. Dat was een ervaring op zich, maar vooral de dagen daarna waren bijzonder. Met de auto door het Atlasgebergte rijden was echt geweldig. Besneeuwde bergtoppen, dorpen die opdoemen langs de steile bergwanden en geiten, die overal en nergens vandaan komen.
Terug in Nederland drong pas echt goed door, dat er een nieuwe fase aangebroken is. Ik zal me moeten storten in het sollicitatieproces. De laatste keer, dat ik echt actief heb gesolliciteerd is denk ik alweer vijftien jaar geleden. De hoogste tijd dus om mijn cv uit de mottenballen te halen en opnieuw onder de loep te nemen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Solliciteren is denk ik voor veel mensen een stressvol gebeuren, en ik merk ook nog steeds dat ik veel weerstand voel wat dit betreft. Maar goed, het moet nu eenmaal wil ik aan de bak komen. En het feit, dat ik weer zo ver ben, dat ik kán solliciteren, dat had ik een jaar of vijf geleden echt niet gedacht. Eigenlijk overheerste toen vooral het gevoel, dat ik misschien wel voor de rest van mijn leven afhankelijk zou zijn van een uikering en ‘genoegen’ zou moeten nemen met een plek aan de zijkant, op de spreekwoordelijke bank met zo af en toe een invalbeurt in de vorm van vrijwilligerswerk of een tijdelijk baantje.
Nu zit ik dus in een veel rooskleurigere situatie. Ik deed voor de opleiding bij Howie the Harp al een aantal jaar vrijwilligerswerk, bij Ongekend Haags dus, en sinds ongeveer een half jaar ook bij Onzichtbaar Den Haag. Dit alles is heel goed en belangrijk voor mijn herstel, maar het idee, dat ik straks een betaalde baan heb, geeft me pas echt het gevoel dat ik helemaal terug ben. Ik snap nu, dat ik naast de zware en pittige strijd, die alles bij elkaar zo’n 20 jaar in beslag heeft genomen, ook heel veel geluk heb gehad. Behandelingen sloegen aan, medicijnen werkten goed (genoeg), waardoor het steeds beter met me ging. En dat geldt helaas lang niet voor iedereen, die te maken krijgt met een psychische aandoening. Vanaf een heel donker dieptepunt is het voor mij eigenlijk langzaam maar gestaag steeds beter gegaan en heb ik niet echt hele zware terugvallen meegemaakt. Dat heb ik uiteindelijk allemaal zelf voor elkaar gekregen.
Toch zou het ongetwijfeld veel moeilijker en moeizamer zijn gegaan zonder de aanwezigheid van een paar voor mij belangrijke mensen. Hun steun, hulp en liefde was, en is nog steeds, onmisbaar in mijn herstelproces. En nu mag ik me dus officieel ervaringsdeskundige noemen. En dat voelt heel goed. Het geeft zoveel vertrouwen en kracht, waardoor ik vol goede moed de toekomst tegemoet kan gaan. Door het zelfvertrouwen, dat tijdens Howie heel erg is toegenomen, sta ik veel positiever in het leven. Door alles, wat ik daar heb geleerd en ervaren sta ik steviger in mijn schoenen. Ik zal vast nog wel een keer uitglijden over een bananenschil of een bezoekje krijgen van mijn oude vriend D.E. Pressie. Dit zal mij echter niet tegenhouden om gewoon door te gaan op de ingeslagen weg. Ook dat gevoel is heel erg aanwezig: wat er ook gebeurt, deze ingeslagen weg wil ik niet meer verlaten. Het heeft me veel moois gebracht in de afgelopen tijd en dat verwacht ik ook voor de komende tijd, dat durf ik wel zonder blikken of blozen te zeggen. En dan ga ik nu eerst maar eens mijn cv ontdoen van de mottenballen.
Saïd