Verhalen

De eerste weken als rit in een achtbaan

Onderstaand een tekst die Saïd, student van alweer de achste klas op Howie the Harp™ Rotterdam, schreef op OngekendHaags.nl, een online community voor mensen met een psychische bijzonderheid.

Op weg naar ervaringsdeskundigheid: het is begonnen. De kop is er af! Ik ben van start gegaan. Op 21 november was het dan eindelijk zover. Het begin van de opleiding tot ervaringsdeskundige. Eindelijk. Want nadat de startdatum eerder al met drie maanden was uitgesteld stond ik nu te popelen om te beginnen.

Ervaringsdeskundigheid Hoe zou dat zijn? Met een stuk of twintig nieuwe, onbekende mensen in de klas, allemaal met hun eigen verhaal en hun eigen geschiedenis. Wat zou dat allemaal bij me te weeg brengen? Ik probeerde mij daar een voorstelling van te maken. En ik maande mezelf tot kalmte. ‘maak je nou niet zo dru-huk, ook zij zijn vast wel een beetje nerveus’.

Ik was van plan me op te stellen zoals ik wel vaker doe in een nieuwe groep. Eerst maar even de kat uit de boom kijken en dan zien we daarna wel verder. Een beproefde strategie. Het mag duidelijk zijn, de dagen voor het begin werd ik steeds nerveuzer en zelfs een tikkeltje gespannen. Ik heb heel wat jaartjes in de schoolbanken gezeten, maar de laatste keer dat dat het geval was, was in de vorige eeuw, letterlijk. De eerste dag kwam ik te laat omdat er onderweg een brandmelding was en de trein waarin ik zat terug moest. Een valse start noem ik dat. En ook niet goed voor de nervositeit en spanning. De volgende dag kwam ik drie kwartier te vroeg, want een ding wist ik zeker, dit ging me niet nog een keer gebeuren, ook al was het duidelijk een geval van overmacht.

Ik kwam binnen in een vol klaslokaal en werd meteen aan het werk gezet. De opdracht was: Introduceer jezelf voor de klas in ongeveer vijf minuten. De eerste week was dat misschien wel het opvallendste: de drukke klas, meer dan twintig mensen op elkaars lip, indrukken en emoties die constant op je af komen. Er gebeurt zoveel , ik had echt moeite om thuis de knop om te zetten. Alle ervaringen en prikkels bleven maar door mijn hoofd gaan. Met als gevolg dat ik ook niet zo makkelijk in slaap kon vallen. Gelukkig heb ik een heerlijke uitlaatklep, die mij hier doorheen heeft geholpen: hardlopen. Na een pittige training van anderhalf uur ben ik meestal zo moe, dat ik nergens meer over na kán denken. Het enige wat ik dan wil is slapen en dat was in die eerste week ook heel erg hard nodig.

Een belangrijk onderdeel in de eerste weken is het vertellen van je herstelverhaal. Later zullen we dat nog twee keer gaan doen. Ik heb mijn eerste presentatie inmiddels gehad. Ongeveer een half uur voor de klas staan en praten over hele persoonlijke dingen, hoe spannend is dat! Maar ik heb het best wel goed gedaan, al zeg ik het zelf. We hebben misschien allemaal weleens zo’n droom gehad, waarin je naakt voor een groep mensen je verhaal staat te doen. Nou, zo voelde dit ongeveer. Maar een van de doelen van deze opleiding is, dat je je kwetsbaarheden (ziekte, stoornis) gaat zien als kracht. En de eerste stap is dan te leren je eigen verhaal met redelijk gemak te kunnen vertellen. Er zijn nu inmiddels vier weken voorbij en ik heb het gevoel alsof ik mijn twintig medestudenten al heel goed ken. En ik denk ook dat ze inmiddels een idee hebben wie ik ben. Het hoort bij de opleiding om je persoonlijke achtergrond te delen, maar toch was ik soms best wel verbaasd. Vooral hoe ik daar zelf mee ben omgegaan. De strategie van de kat uit de boom kijken heb ik misschien twee of drie dagen vol kunnen houden maar ik voelde me al zo snel op mijn gemak, waardoor ik veel minder afwachtend was dan ik van te voren had gedacht. Ik weet van mezelf dat ik daar altijd de meeste moeite mee had: hoe gedraag ik me in een grote groep met allemaal onbekenden? Maar blijkbaar is mijn zelfvertrouwen de afgelopen jaren zodanig gegroeid dat ik er steeds minder moeite mee heb om in een groep mezelf te kunnen en te durven zijn.

Ik kan wel zeggen dat de eerste vier weken echt voorbij zijn gevlogen. Het leek wel op een rit met een achtbaan. Van te voren is het spannend en heb je niet echt een idee wat je ervan kan verwachten. Eenmaal in de achtbaan krijg je een karrevracht aan emoties en indrukken over je heen. Aan het einde van de rit echoën die allemaal nog door je hoofd en kan je heerlijk nagenieten van de rit. Ik ben inmiddels weer achter in de rij aangesloten voor het volgende rondje in de achtbaan.

Saïd