Verhalen
Dankwoord van Joyce
Donderdag 9 maart 2017 was er weer een eindceremonie om het afstuderen van een aantal studenten te vieren. Dit was al de zevende groep (ditmaal dertien studenten) van Howie the Harp™ Rotterdam die het felbegeerde certificaat behaalde. Het was een prachtige middag/avond met speeches van Natalie Bunschoten (manager), Lenneke Elfers (ervaringsdeskundige van het eerste uur) en Roger Premuzak (coach).
Hierna haalde hoofddocent Hans Hoogerdijk de afstuderende studenten één voor één naar het podium. Hij had voor een ieder een prachtige presentatie gemaakt waarin hij in poëtische taal, geïllustreerd met passende beelden, heel persoonlijk terugblikte op het met succes doorlopen van de Howie the Harp™-opleiding. Onderstaand het dankwoord dat Joyce vervolgens uitsprak. Na klaterend applaus nam zij vervolgens vol trots haar certificaat in ontvangst!
Goedemiddag allemaal,
Dit is een verhaal over hoe belangrijk het is om nooit op te geven, hoeveel tegenslag je ook in het verleden hebt gekend.
Een man was op vakantie in Afrika. Op een dag zag hij hoe de olifanten voorbij liepen. Tot zijn grote verbazing zag hij dat deze reusachtige sterke dieren vast werden gehouden door slechts een klein touw, gebonden aan hun voorste poot. Uiteraard konden ze gemakkelijk elk moment weglopen, maar dat deden ze niet. De man sprak een begeleider aan en vroeg hem: " Hoe kan het dat geen enkele olifant een poging doet om los te breken ? " De begeleider legde uit: "Als de olifanten nog erg jong zijn, gebruiken we hetzelfde touw om hen vast te binden, en op dat moment is het genoeg om ze te houden. Geleidelijk groeien ze op, worden ze sterker, maar toch proberen ze nooit om weg te komen, omdat ze geloven dat het touw hen nog zal houden." De man was verbijsterd. Deze sterke dieren konden zich op elk moment bevrijden, maar dat deden ze niet, eenvoudigweg omdat ze geloofden dat dit onmogelijk was.
Soms zijn mensen net zoals olifanten, zoals ze handelen na hun eerste tegenslag. En is ons denken, ons voelen en ons doen op deze aannames gebaseerd. Terwijl we nu als volwassene – net als de volwassen olifant – veel meer mogelijkheden tot onze beschikking hebben als toen we kind waren en nu wel iets anders kunnen kiezen. Alleen doen we het vaak het niet omdat we er niet bij stilstaan of domweg geloven dat het TOCH niet kan.
Lieve klasgenoten, wij hebben de touwen van ons verleden van ons afgegooid en hebben de touwtjes in handen genomen. We hebben ons niet laten belemmeren door onze beperkingen, hebben vooral in mogelijkheden leren denken. Ik ben trots op jullie en trots op mezelf. We hebben het toch maar mooi met zijn allen geflikt! Blij jullie ontmoet te hebben, jullie zijn mij stuk voor stuk dierbaar.
Dank aan mijn hoofddocent Hans, voor zijn wijze levenslessen, dank aan mijn coach Peter voor zijn support. Dank ook aan de andere coaches -Roger en Nancy- en aan mijn stagebegeleider Sjoerd. Tot slot, dank aan mijn beste vriend Marcel. Dank voor je steun en je troost op de momenten dat het mij allemaal teveel werd.
Dank voor jullie aandacht!