Din

Verhalen

Praktijkperiode Howie the Harp 10 - Rotterdam

Eerder schreef ik over hoe ik de theoriefase heb beleefd bij Howie the Harp in Rotterdam. Als vervolg daar op dit stukje over de praktijkfase. Met heel veel zin, maar ook met de nodige onzekerheid over hoe het de komende tijd zou gaan zonder de continue zorg en steun vanuit school, begon ik met mijn stage. Ik had het geluk dat ik mocht gaan stagelopen op een afdeling voor mensen met een stemmingsstoornis. Dat zou mooi aan kunnen sluiten bij mijn eigen bipolariteit, zo leek me. Op deze afdeling was men niet bekend met stagiaires die opgeleid worden tot ervaringsdeskundigen, dus daar lag een behoorlijke uitdaging. Zowel voor het team als voor mij.

Vanaf het moment dat ik kennis maakte met de patiënten, wist ik dat ik hier op mijn plek was. Ik vond hen stuk voor stuk bijzondere mensen. Andersom kreeg ik ook waardering van hen. Met de mensen van het team, zou ik ook goed uit de voeten kunnen, zo merkte ik al snel. De meesten lieten merken dat ze het fijn vonden dat ik er was. Ik voelde me zeer welkom.

Hoewel ik vrij snel was gewend op mijn stageplek, was ik blij dat er nog 1 x per week een lesdag (terugkom-onderwijs) was bij Howie the Harp. Het was fijn om de ervaringen vanuit de praktijk te kunnen delen met klasgenoten en met coaches en docenten. Ook de lessen en de intervisie waarmee we aan de slag gingen, waren een mooie aanvulling op dat wat ik op de werkvloer meemaakte.

Gedurende de eerste 6 weken, tijdens de oriënterende fase, was er elke week terugkom-onderwijs. Daarna 1 x per 2 weken, tot aan het einde van de opleiding. Wij als studenten werden op die manier stap voor stap losgelaten om uiteindelijk op eigen benen te gaan staan, zo ervaarde ik. Naar mijn idee was ook hier weer zorgvuldig door het team van Howie the Harp over nagedacht.  

Waar eerder het schoolgebouw de plek was die vertrouwd en veilig voor me voelde, realiseerde ik me op een gegeven moment dat ook de afdeling waar ik stage liep als een warm bad aanvoelde. Ik kwam van de ene veilige setting in de andere terecht en merkte dat ik bezig was om de dingen die ik in de theoretische fase had geleerd kon toepassen in de praktijk. Tijdens mijn stage heb er veel mogen zien, leren en ervaren. Ik heb dingen gedeeld en ben geraakt door patiënten.  En ik heb het heel erg getroffen met het team. Zij ook met mij, lieten ze weten en hebben bij de leidinggevende aangegeven dat zij mij als een meerwaarde voor de afdeling zien en graag willen dat ik hun team kom versterken.  

Inmiddels ben ik daar gestart en ben ongelooflijk dankbaar voor deze kans en ben van plan om me de komende 10 jaar optimaal te blijven ontwikkelen en in te zetten als ervaringswerker. Voordat ik aan de opleiding begon had ik me er min of meer bij neergelegd dat ik niet meer aan het werk zou komen. Ik was een vrouw van 56 jaar met een bipolaire stoornis die op een vervelende manier weg was gegaan bij een grote organisatie, na 18 jaar trouwe dienst. Hoe anders is het gelopen. Ik heb een opleiding gevolgd die een levensschool voor me is gebleken en ik heb er aan het einde van de rit ook nog eens een baan aan overgehouden. En ik heb deze baan verdiend, durf ik na de opleiding bij ‘Howie’ hardop te zeggen en zelfs zwart op wit te zetten.  

Het afgelopen jaar heeft mij heel erg veel gebracht en wat ik in een jaar ‘Howie’ heb geleerd daar zal ik mijn leven lang profijt van hebben. Ik ben geen ander mens geworden maar deze periode heeft mij wel verrijkt. In heel veel opzichten. Het meest waardevolle is misschien nog wel dat ik het gevoel heb dat ik ben gehoord, gezien en gewaardeerd. Vanaf het selectiegesprek tot en met het eindgesprek en de hele periode die daar tussen lag.

Dineke Ypeij